ΟΔΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Από τη μελικοκκιά του Καφαντάρη

ως το μνήμα του  Μουσχουντή

δυό χιλιόμετρα σκάρτα...

Η τραγική σταθερά της ζωής  μου

(αυτό μπορεί να το κατανοήσει

όλως διόλου ο Σάκης ο Σερέφας).

ΜΕΤΑ ΕΙΚΟΣΙΝ ΕΤΗ

ΚΟΜΟΤΗΝΗ 6/7/2000

Ταβέρνα «Το Ρολόι και του Φάνογλου το Χάνι»

Mουμίν Μεχμέτ Μουχσίν.

Η βραχνή φωνή του μουεζίνη 

ανταγωνίζεται το «Μέγα».

Καλντερίμι.Εγκλωβισμένος στη Γκιουμουλτζίνα.

Τενεκετζίδικα. Λευκοσιδηρουργείον

«Αλή Μπαϊράμ».

Όπως στο Ντεντέαγατς.

Μεταλλουργείον «Το Οξυγόνο».

Μαρουκιάν Χαμπαρτζούμ.

Φίλοι Αρμένοι και Μουσουλμάνοι,

εξ ού και τρώω γιαουρτλού.

Όλα αυτά στους 96 degrees in the shade.

Μουμίν, με μια πετσέτα «Ε.Σ.» στο λαιμό, απορεί:Ποιά ζέστη ρέ;

Το ζεν του Μουμίν και όχι του Μούμον.

Κάτω απ´ το αιωνόβιο πλατάνι.

Ο σερβιτόρος κυνηγάει τα χασαπόσκυλα με τσίγκινα σταχτοδοχεία.

Hotter than July-πάντα

Hotter than Hell.

Κι εγώ που χρόνια τώρα τη βρίσκω

με μουσική απο χώρες με μεγάλο

εξωτερικό χρέος

(απο Μαλί και Νιγηρία μέχρι Αλβανία και Σερβία)

δεν διαφέρω σε τίποτα από τον μαύρο στο Κογκό,

που τού´πανε «βάλε ενα γκόλ

θα φας μια μπριζόλα»

-φαντάζομαι μόσχου.

Έθνικ σκηνές λοιπόν

και η ζωή περνάει λάθρα.